(VER) nog naamloos

Vroeger zou mijn vader me hebben verteld dat ik moest oppassen voor de nacht. Dat hij onveilig was, dat ze je grepen en je nooit los zouden laten. Ze zouden je meesleuren naar de dood en je ziel werd uit je lichaam gerukt. Nu, als veertienjarige weet ik wel beter. Waarom zou mijn vader me voor het mooiste van de wereld willen beschermen? Voor de enige tijd van de dag waarop ik mezelf kan zijn. Mijn voeten door het gras kan laten gaan en de ene zwier na de andere maken. Mijn gedachten gaan dan altijd de vrije loop, ik beeld me in dat ik in een reusachtig theater sta, mijn spitzen nog eens nakijk en dan dans. Dans tot mijn voeten niet meer kunnen, dansen tot bloedens toe. Het zou me allemaal niets uitmaken. Ik kijk naar de spitzen in mijn hand, ik weet dat ze van binnen bij de punt bloedrood zijn en glimlach zacht. Voorzichtig laat ik mijn ijskoude voeten in de spitzen glijden en strik het lint dicht. Langzaam ga ik op mijn tenen staan. Ik sluit mijn ogen en dans zoals ik nog nooit heb gedaan. Ik dans, alsof er geen morgen op me wacht, alsof niemand me kwaad kan doen. En vandaag was de dag dat ik eeuwig zou gaan dansen. Ik zou geen pijn meer hebben, zou niks meer voelen. Ik zou een betere plek vinden. Mijn zusje zou voor me dansen, ze zou dansen op het gras en zou haar droom waarmaken.

Een klein lichaampje plaatste zich voort over het veld van haar vader. De speelse vlechtjes in haar rode haren waren vastgebonden met een groen lint waarmee de wind was aan het spelen. Het kleine meisje dat de naam Eliza droeg bleef even stilstaan. Het kleine bolle gezichtje keek even uit over het grote veld heen met haar grote groene ogen. Een kleine rilling schoot over haar lichaampje heen toen een gure wind opstak. Haar vader hurkte door zijn knieën en ritste haar jas nu helemaal dicht hij glimlachte even terwijl zijn ogen de hare ontmoetten. Het meisje trok haar schouders op en sabbelde verder op de ritssluiting van haar warme jas. Ze kijkt afwachtend naar haar vader die precies op haar lijkt. “Papa?” Vraagt haar hese stem dan terwijl ze haar voeten laat bewegen door de sneeuw. Ze liep verder weg van haar vader die blijft staan en tevreden over het veld heen kijkt. Algauw streek het meisje neer en veegde over wat sneeuw met haar roze wanten. Haar blik schiet over het lijkbleke gezicht heen. Twee ogen keken haar recht aan en het kleine meisje bleef kijken naar de ogen van het meisje die bijna zo wit als kristal waren. “Papa?” Herhaalt ze dan nog eens zachtjes, haar wanten op de wangen van het bewegingsloze meisje. “Ze heeft het koud.” Zei Eliza toen zachtjes en ze zag hoe haar vader lijkbleek werd. “Wat is er papa?” Fluistert het meisje dan voorzichtig terwijl ze angstig haar handen van het koude lichaam. “Waarom beweegt ze niet?” Vraagt ze dan aan haar vader die met trillende handen bij haar zus neerhurkt. Eliza keek naar de tranen die over haar vaders wangen rolden en liep op haar vader af. Ze omklemde haar vader voorzichtig met haar kleine armpjes en staarde weer naar de bewegingsloze persoon die Emily heette was. “Emmy?” Vraagt ze dan zachtjes en ze duwt even tegen het meisje aan. Ze voelde hoe een ruwe hand haar pols omklemde. “Niet doen.” Zei haar vader met een trillende stem die kleine dampen in de lucht veroorzaakte. Stil stonden ze daar, vader en dochter maar nu voor altijd met zijn tweeën

“Nu danst ze voor altijd papa.” Zei Eliza kort. “Net zoals haar moeder.” fluisterde ze toen zachtjes. Haar kleine handje zocht die van haar vader op die bij het graf van Emily staat. Haar vader’s mondhoeken krullen zachtjes omhoog. “Slaap zacht.” Fluistert hij dan terwijl hij de rode roos op haar grafsteen legde. Eliza’s grote ogen schoten over het graf heen en ze knielde even neer. “Ze heeft het koud papa.” Fluistert ze dan zachtjes en ze trok haar wanten uit en legde deze toen op het graf. Even liet Eliza haar kleine handen over de grafsteen glijden Bloed van har vingers dropen over de grafsteen heen door de doorn van de roos. Even glimlacht ze dan zachtjes. “Zusjes voor altijd.” Fluistert ze dan zachtjes en de verliet het graf stilletjes, voetsporen van haar roze laarsjes bleven achter. Een laatste blik wierp ze toen op het graf en een klein kushandje kwam van de ijskoude handjes van het meisje af. “Dans alsof er geen morgen is.” Zegt ze dan wat haar zus altijd zei. Ze voelde hoe haar vaders sterke handen haar optilden en in zijn nek zetten. Voor eeuwig zou ze dansen, dansen alsof er geen morgen vol zorgen was.